Эхийн ачийг санах өдөр болж өнгөрлөө. Бурхан багш эхийнхээ ачийг энэ өдөр санаж олон галавын газар очиж ном уншин гэгээрүүлж эхээ авч жаргаасан юм гэдэг. Ном эрдэмтэй бурхан хүүтэй байх ямар сайхан байсан бол доо, тэр эхэд. Хувилгаан байтугай бичиг ч мэддэггүй байсан бидний эх маниусаараа хэчнээн их бахархдаг билээ дээ. Халтайсан хар юм цагаан шүдээ яралзуулан инээгээд хүрзээ үүрсээр уурхайгаас гарч ирэхэд тэдэнд наран гийх шиг болоод л явчихдаг. Эх минь маниусыгаа баяр баясгалантай байхад л баярлан хөөрөөд дэгдэн нисэхэд бэлэн болдог. Биднийг эрүүл энх өсөн бойжиход, сургууль номоо төгсөхөд, ажил хийж анхны цалингаа авч ирэхэд, гэрлэж үр хүүхэдтэй болох энэ тоолонгоор ээж минь наран мэт мишээж, магнай хагартлаа баярлаж, бас биднээр бахархан омогшиж цээж дүүрэн амьсгалдаг. Үр хүүхэд нь сайн яваа эх шиг омог бардам хүн энэ орчлонд байдаггүй. Бид эхийн ачийг санаж байгаа бол амьд мэнд байгаа дээр нь өөрөө олон сайн юм хийх хэрэгтэй юм шиг байдаг. Зүгээр л өөрөө сайн бай, сайхан үйл хий. Сайхан инээгээд ээж дээрээ очиход л болно. Биднээс хэзээ ч гавьяа шаарддаггүй ганц хүн бол бидний ээж минь билээ. Харин сайн байвал л ачийг нь хариулж байгаа нь тэр. Сайн байна гээд дэлхийг аврахыг хэлээгүй байна. Өөрийгөө л аварч байхад болдог эд. Өөрийгөө аварна гэж яадаг хэрэг вэ гэж үү. Зөв явахад л болдог юм аа. Ийм байхад л бидний ээж баярлаж бахдаж суудаг даа. Ээжийгээ баярлуулах чинь ачийг нь хариулж байгаа гэсэн үг мөн биз дээ.