Өвлийн улирал туйлдаа хүрч байна. Гадаа жавар жанжин бүрэн ноёлж, цас хялмаалан зарим газраар зуд турханы тухай яриа үл тасарна.

Цагаан сар болоход бүтэн сарын зай байх нь тэсгэл алдармаар. Талын нүүдэлчдийн хүйтнийг баримжаалдаг ес дөнгөж тав дахь нь дундаа орж байгаа нь өвөл дуусах болоогүй л байгааг илтгэнэ. Гэвч хавар хором хормоор наашилж байгаа даа гэж бодохоос цаанаа сайхан. Нэг л мэдэхэд хаврын тэргүүн сарын цагаан сарын шинийн нэгэн болж урь унаж, ус гэсч, дээврийн цасан дусал дуслаар хайлж эхэлнэ гэж бодохоос итгэл төрнө. Зөвхөн дээврийн цасан ч биш, хаа холын ян сарьдагийн хадан хясааны ирмэгээс яг адилхан усан дусал нялх янзаганы нүд мэт тув тунгалагхан урсана. Болох юм болж л таарна гэсэн итгэл яаж ч хүйтэрсэн үргэлж цаана нь байх аж. Хүмүүст итгэл байхад бүх юм болдог гэцгээдэг. Хамгийн итгэлтэй юм бол хавар болох гэдгийг бүгд мэднэ. Үүн шиг цаг сайхан болно, амьдрал сайхан болно гэсэн итгэл хүн бүрд байдаг.

Өвчин зовлонтой хүн эдгэнэ гэж итгэж байдаг. Өр зээлтэй хүн дарна гэдэгтээ итгэж байдаг. Амьдрал доголдож байгаа хүн зүгээр сайхан тэгшрээд ирнэ дээ гэж итгэж байдаг. Ажил төрөл муухан байвал ингэсхийгээд зүгшрээд ирнэ гэж итгэж байдаг.

Яг хүйтэн өвөл тачигнаж байхад хавар ирнэ гэдгийг мэдэж байх шиг итгэж байдаг. Хавар ирнэ ээ, жам юм чинь ирэхгүй гээд хаачихав. Хүмүүний амьдрал яг үүн шиг жам юм чинь та итгэж л байвал сайхан болно. Хаврын дараа диваажингийн цаг зун ирдэг нь цаг хугацааны л асуудал.

Ж.Сандагдорж