“Хадлангийн цаг хаяанд ирлээ дээ” гэж уртаар санаа алдан хэлэх өвгөн ах маань гаансаа сороод хэсэг бодлогошрон суув. Тэгснээ “Хүүхэд байхдаа хадлангийн улирлыг тэсэж ядан хүлээдэг сэн. Аавыг трактороо асаахаар гүн нойрондоо автаж байснаа ухасхийн босоод харайдаг байж билээ.

Тээр жилийн намар нэлээд аав Тооромтод хадлан авч байв. Би 13 настай л байж. Намрын сэрүүн орчихсон, оройдоо нэлээд жиндүү гэж жигтэйхэн. Аав хуучирч элэгдсэн хүрэмтэй, харин би ээжийн оёж өгсөн нимгэвтэр хөвөнтэй хантаазаа өмссөн байв. Жаахан даарах маягтай байсан би “Аав аа, хүйтэн байна шүү, тийм ээ” гээд хэлтэл “Аав нь залуудаа үүнээс ч илүү хүйтэнд байж сурсан хүн. Даарах маягтай болоод ирвэл хувцсаа нимгэлж байгаад өмсчихөөр даардаггүй юм” гэж инээгээд гадуурх хүрмээ тайлж надад давхарлав.

“Аав аа, та одоо даарч эхэлж байна уу” гэтэл “Аав нь харин ч халууцах маягтай байна. Хэрэв даарах гээд байвал хүрмээ авна шүү” гээд нүдээ ирмэж билээ. Энэ үгэнд нь би итгэж, аав ч тэр оройжин дан цамцтай өвсөө хадаж дуусаад харьсан юм. Одоо бодох нь ээ, аав намайг дааруулахгүй гэсэндээ л тэгж хэлсэн юм байна” гэж хуучилж билээ.

Эцэг, эхийн хайр гэдэг үр хүүхдүүдээ дулаацуулахын төлөө өөрийгөө мартдаг хайр юм байна. Тэд үр хүүхдээ хүний дайтай хүн болгох гэж амьдралаа элээдэг юм байна. Харин үр, хүүхдүүд нь тэдний хайр халамжийг ойлгоход цаг хугацаа шаарддаг юм байна.