Шар гишүүгээр овоохой оромж босгосон хадланчин эр модтой амны адагт хадландаа гарчээ. Хөнжил пүүгээ, мөн гурван чулуугаар тулсан гал тогоо. Өөр юмгүй цомхон. Гаднаа унааны морио чөдөрлөн тавьж, гар шимээсгээр өвс хадна. Малын хөл хүрээгүй ногоон өвс, уулын цэцэг ханаран унаж, шимээсэгний ширвэлтэд зүүн гар талдаа өтгөн мөр болон хураагдана.

Их гарын шимээсгээр өвс ширвэх урамтай агаад газар төө төөгөөр хорогдон ард нь чийгтэй хөрсөн дээр хар таваар нь хадсан өвсний ёзоорыг зуран хоёр хөлөө чирэн жижиг жижгээр урагшлах мөр зурайн үлдэх ажээ. Өвсний ааг ханх татан жижиг шар эрээн зэрлэг зөгий дүнгэнэхээс өөр чимээ үл сонстон нам гүм оргих нь таатай. Намрын шар наран ээж, халуу дүүгэх тэр бөглүү аманд байсхийгээд л шимээсгээ давтах алх дөшний дуу жин жин хэмээн аялгуулна. Тэртээ холд тарвага хошигрон хэрээ хаа нэг гуаглана. Ай саяхан хадсан өвсний ааг мансуурам ханхалж, доод хөндий зэрэглээтэн цэнхэртэж, мал сүрэг налайн бэлчих нь бүүр түүр харагдаж амгалан налайсан амьдрал үргэлжилнэ.

Өдөржин өвс ширвэсэн эр үдээс хойш бухал хийн бөртгөнөх нь харагдаж төд удалгүй уулын амаар дүүрэн бөртийсөн том цомцгор бухлаар дүүрлээ. Орой болжээ, намрын эхэн сарын тэргэл саран мэлтийтэл тусч хоол цайгаа уун тухалсан эрийн оромжны онгорхой хаалгаар гэрэл тусгасан мэт гэрэлтүүлнэ. Хадланчин эр ороо засан унтахаар хэвтэхэд халуун наранд өдөржин шаруулсан оромжноос нь нар төөнөн үнэртэж, завсар зайгаар нь орсон дэвхрэг жуун жуун хэмээн бүүвэйлнэ. Айх аюулгүй амгалан тайван Монголын хөдөө. Бугын дуу эхлэх арай болоогүй ч шинэ гэрийн хөлгүй найранд согтсон эр гэнэт орилон дуулах гэж оролддог шиг тэртээ ян сарьдагт залуу буга солгой хоолойгоор гууглан урамдсанаа таг болно.

Бялууртлаа хулгана зурам, дэвхрэг, царцаа түүж идсэн чоно гэнэт хүний үнэр авангуутаа цочин бушуухан хэдэн гүвээ даван чавхдах нь “Энэ муухай юмнаас хурдан холдъё, хэн хэнээ мэдээгүй юм шиг л байя” гэх шиг ээ. Одод асгаран бууж, саран тормойн хонох намуун цагаан шөнө хаа нэгтээ адуу янцгаана. Намар цаг, Монголын хөдөө талын их амар амгалан ийм л байдаг даа.