Хуучин цагт хэвлэн нийтлэх эрх гэдэг ойлголт нэн ховор нандин, бас өндөр хариуцлагатай ажил байлаа. Хэдийгээр Монгол Улсын Үндсэн хуулиар үг хэлэх, үзэл бодлоо илэрхийлэх, хэвлэн нийтлэх эрх чөлөөг олгосон ч хүн бүр энэ боломжийг эдлэхэд түвэгтэй байв. Зөвхөн хэвлэл мэдээллийн хэрэгсэл буюу сонин, радио, телевизээр дамжиж байж л тэр хэвлэн нийтлэх эрхээ эдэлнэ. Үүний өмнө олон шат дамжлагатай, нарийн цензуртай. Нэг өгүүлбэр, үг бүр хүний эрхийн зөрчилд орох эрсдэлтэй учраас мэргэжлийн редакцийн шүүлтүүрээр заавал хянагдаж байж хэвлэн нийтлэгдэж, олон нийтэд хүрнэ. Ингээд харахаар хэвлэн нийтлэх эрх чөлөө нь зүгээр нэг хэн бүхний, юу хүссэнээ илэрхийлдэг чөлөөт индэр биш. Төр, нийгэмд нөлөөлөх хүчтэй зэвсэг байгаа биз. Харин өнөө цагт энэхүү ойлголт хэтэрхий үнэ цэнэгүй бөгөөд хялбар болжээ.

Технологийн хөгжлийн үр шимээр гар утастай болсон хүн бүр өөрийгөө хэвлэл мэдээллийн байгууллага гэж хэлэхэд болно. Эрх мэдэлтэй, мөнгөтэй, олон дагагчтай урлаг, спортынхон, нийгэмд нөлөө бүхий хүмүүс хэвлэн нийтлэх эрх гэдэг ойлголтыг өөрийнхөө ашиг сонирхолд үнэндээ л тултал ашигладгийг бүгд харж байна. Бараг хүн бүр өөрийн сонин, телевиз, кино студи, хэвлэлийн үйлдвэртэй мэт болов. Сошиал хаягаасаа пост гэсэн командыг хурууныхаа өндгөөр дарчихдаг байх жишээтэй. Энэ нь эргээд буух эзэн, буцах хаяггүй болохоор хариуцлага ч хүлээхгүй. Үр дүнд нь нийгмийг самарсан мэдээ мэдээлэл, тархи угаалт явагдаж байна. Хэн ч хамаагүй хэвлэн нийтэлж байгаа учир нийгэмд эмх замбараагүй байдал хэрээс хэтэрсэн. Дээр нь монголчуудын бараг дал, наян хувь нь галзуу шахуу учир нийгмийг орвонгоор нь эргүүлэх мэдээ мэдээлэл тарааж байна. “Хүн бүр хэвлэн нийтлэх эрхтэй” гэсэн Үндсэн хуулийн заалт эргээд нийгэмд гай тарьж эхэллээ. Энэ бол бодит үнэн…

 

БҮТЭН НИЙТЛЭЛИЙГ https://tsahim.dnn.mn/login-ЭЭС ҮРГЭЛЖЛҮҮЛЭН УНШААРАЙ.