Хувьтай хүн хур борооноор гэдэг дээ. Зуны эхэн сар гарлаа гэсэн шиг зүсэр бороо орсоор л. Нэг тийм тайван, намуухан, дулаахан мэдрэмжийг авсаар л. Тийм болохоор энэ бороог зогсоомооргүй санагдана.

Өнөөдөр ч ороосой, маргааш ч ороосой. Уйдтал ороосой. Бороо орох тусам бодол дахь бүлээн дурсамж сэргэх шиг. Задгайн энгэрт зусдаг байсан хөгшин аавынх маань санагдана. Задгайн хөндийгөөр өгсөх мотоциклийн чимээ намуухнаас тодрон тодорсоор чихэнд наалдаж, зүрхэнд баяр төрүүлнэ. Сумын төвөөс нагац ах маань өвөр дүүрэн чихэртэй ирсэн дээ хэмээн тэрүүхэн зуур горьдоно.

Гэтэл чихэнд наалдсан мотоциклийн тэр чимээ манайд биш Задгайн арыг ташлаад Үхэр чулуут өгссөөр алсарна. Бараа нь тасрах тэр мотоциклийн хаазлахтай зэрэгцэн олгойтох цэнхэр утаа зүсэр бороонд идшээ ханан хэвтэх хөх сарлагийн уур савссан амьсгалтай холилдон хөндийд хоцорно.

Энэ хөндийд замаа дагаад сууж хоцорсон цэнхэр утаа чихэр горьдсон миний сэтгэл шиг л замхран үлдлээ дээ хэмээн санаа алдан бодлогоширно. Хүүхдийн санаа нүдэнд нь тодорч харагдсан уу, зүрхэнд нь уясаж мэдрэгдсэн үү хөгшин ээж минь авдараа уудлаад атга дүүрэн чихэр гаргаж өгч билээ.

Бороо, бороо ороод л байгаарай. Бодолд нуугдсан дурсамж бүхнээ сэргээгээд авъя…