Сурагчийн, оюутны дотуур байранд амьдарч сурагч насаа, оюутан ахуй цагаа өнгөрүүлсэн хүн олон биз ээ. Дотуур байр бол гэр орноосоо хол ардын олон хүүхдүүдийг орох оронтой байлгаж буй буянтай газар. Миний амьдарч байсан МУИС-ийн оюутны дотуур байранд гэхэд ганцхан давхарт нь 100 орчим оюутан амьдардаг. Нэг цонхны цаана дөрвөн хүний амьдрал өрнөж байдаг.

Хаана байх нь бус хэнтэй байх нь чухал гэдэг. Өөр, өөр газар өсөж торнисон дөрвөн хүн бодоход урт юм шиг хэрнээ туулахад дэндүү богинохон есөн сарын хугацаанд гэр бүл болж, нэгэндээ ижилдэн дасдаг.

Цахим сүлжээнд “Дотуур байрны найз гэж хэн бэ? Чамайг оройтож ирэхэд аргалаад оруулдаг, чамайг хоёр хоног байхгүйд хорь хоног байгаагүй мэт санадаг, хамт байхдаа 100, 50 төгрөг байсан ч нийлүүлээд юм авч иддэг, өвдсөн үед чинь эмч рүү түшээд явдаг, айсан үед чинь хамт унтдаг, өлссөн ч, ядарсан ч, даарсан ч хамт байдаг тэр бол дотуур байрны андууд юм” гэх бичвэр байдаг юм. Үнэхээр ч дотуур байрны найзууд яг л ийм. Эцэст нь дотуур байрны найзууд бус амьдралын найз, бараг л гэр бүл болцгоодог. Энэ л газраас насан туршийн найзуудаа олсон олон хүн бий. Гэхдээ уулын мод урттай богинотой, олон хүн сайнтай муутай шүү дээ.

Наадмын дараа намар гэгчээр ганцхан сарын дараа есдүгээр сар гарч, хичээл сургууль орж эхлэх нь ээ. Энэ үетэй зэрэгцэн оюутан, сурагчид дотуур байрандаа нүүж орно. Намар болгон түмний үрс хэдэн хувцас, тогоо шанага, дэвтэр номоо чирээд дотуур байрандаа ордог бол хавар болгон он цагийн урсгалд бүдгэрч алга болохгүй олон сайхан дурсамж тээгээд гардаг нь сайхан шүү.

 

Ө.АНХЗАЯА